Πόσο αλήθεια είναι άραγε;

“....Πατρίδα ‘μ αραέβωσε, άμον καταραμένος..” Ο αείμνηστος Στέλιος Καζαντζίδης, λίγα μόλις χρόνια πριν τον θάνατό του, τραγούδησε ένα τραγούδι, το οποίο τείνει να γίνει εθνικός ύμνος όλων των ξενιτεμένων Ελλήνων, ανεξαρτήτου καταγωγής. Ο τίτλος του είναι “Πατρίδα μ’ αραέβω σε”, που σημαίνει : Πατρίδα μου σε αναζητώ. Μα το καίριο σημείο του τραγουδιού, βρίσκεται στον παρακάτω στίχο που λέει: “σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος”, δηλαδή, “στην ξενιτιά είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος”. Αγαπητοί φίλοι, Έλληνες της διασποράς, ποιος από εμάς δεν ένοιωσε αυτά τα λόγια άραγε σαν χαστούκι στην ψυχή του έστω και μία φορά; Ποιος είναι αυτός που δεν ένοιωσε ξένος στην πατρίδα του; στο ίδιο του το χωριό; Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, δεν μας θεωρούν ισάξιους Έλληνες τα αδέρφια μας στην πατρίδα. Γιατί όμως; Σε κάθε ήπειρο, σε κάθε γωνιά της γης, υπάρχουν Έλληνες, αυτό είναι γεγονός και το γνωρίζουν όλοι πολύ καλά. Ο Έλληνας, όπου κι αν πήγε, όσο αντίξοες κι αν ήταν οι συνθήκες διαβίωσης, κατάφερνε πάντοτε να προσαρμοσθεί και να επιβιώσει, προοδεύοντας και φτάνοντας πάντοτε ψηλά. Αυτό που τον έκανε να αντέχει πάντα, ήταν μέσα στ’ άλλα, η ανάμνηση και η νοσταλγία για την πατρίδα. Και πάντα ξεχώριζε, όπου κι αν πήγε. Μέχρι και τους δρόμους στο κέντρο του Τορόντο τους ονόμασαν με ελληνικά γράμματα, κάτι που δεν θα δει κανείς κάπου αλλού στον κόσμο σε άλλο κράτος. Μόνο οι Έλληνες κάνουν τέτοια θαύματα. Χρόνια ολόκληρα, μόχθοι μιας ζωής, και συνάμα να στέλνουν χρήματα στην πατρίδα, σε αδέρφια, γονείς, άντε να χτίσουμε και ένα σπίτι...μιλάμε για κολοσσιαίες περιουσίες αν μπορούσε κάποιος να μετρήσει όλα αυτά τα χρήματα που στάλθηκαν στην πατρίδα. Ποτέ όμως δεν γύρισε κανένας να πει, δεν τα θέλουμε αυτά τα λεφτά, είναι “ιμιτασιόν”, δεν τα χρειαζόμαστε..! Αντιθέτως, κλαίγονταν, “στείλτε μας κι άλλα...”. Όταν όμως δοκίμασε κάποιος να γυρίσει πίσω στην πατρίδα για πάντα, το μετάνοιωσε πικρά. Λίγοι, αφάνταστα λίγοι, σε σύγκριση με το πόσα εκατομμύρια αδέρφια μας ζουν στο εξωτερικό, μπόρεσαν να στεριώσουν στην μάννα γή. Αυτό που όλοι τους κατάφεραν με θυσίες, το να προσαρμοσθούν σε οποιοδήποτε κράτος, στην ίδια την πατρίδα λίγοι το μπόρεσαν. Το σύστημα, λένε κάποιοι, ο τρόπος ζωής οι άλλοι, συνηθίσαμε αλλιώς και στην Ελλάδα είναι τελείως διαφορετικά. Ναι, είναι αλήθεια! Μα έχω ακούσει Έλληνες, να μου λένε με θράσος και κακία, “άμα δεν σου αρέσει η Ελλάδα, γύρνα από εκεί που ήρθες..”. Η Ελλάδα μου αρέσει αδερφέ, πανέμορφη είναι, εσύ δεν μου αρέσεις, κι ευτυχώς, δεν είσαι εσύ η Ελλάδα. Ή πόσοι από μας δεν άκουσαν να τους φωνάζουν “ο Καναδός”, “ο Αμερικάνος” “ο Λαζογερμανός”....Όσα διαβατήρια κι αν αλλάξω αδερφέ μου, σε όσα κράτη της γης κι αν κρεμάσω την κάπα μου, όσο θα τρέχει στις φλέβες μου αίμα Ελληνικό, Έλληνας θα είμαι. ‘Οταν με ρωτάνε οι ξένοι από που είμαι, απαντάω με περηφάνια από ΕΛΛΑΔΑ, και ο ξένος το σέβεται. Όμως, ο πατριώτης μου, κάτω στην πατρίδα δεν θέλει να με πιστέψει με τίποτε...περίεργο δεν είναι; Σε κάθε συμφορά όμως, οι πρώτοι που θα τρέξουν να συνδράμουν είναι τα αδέρφια του εξωτερικού...ας θυμηθούν οι “Έλληνες” λοιπόν, τους Αυστραλο -αμερικανο -καναδο -λαζοπόντιους, και δεν πέρασε καν μήνας από τις πυρκαγιές...κι ας θυμηθούν μια φορά έστω, μονάχα μια φορά, τους αδιάκοπους και υπό αντίξοες συνθήκες αγώνες των Ελλήνων της διασποράς, γιατί η μνήμη τους άρχισε να αδυνατίζει και να γίνεται περιέργως επιλεκτική.. Την αγάπη μου Έλληνες, ...γεια σου Στέλιο, αθάνατε!! “..πατρίδα μ’ αραεύωσε, άμον καταραμένος σα ξένα είμαι Έλληνας, και σην Έλλάδαν ξένος...”