Συναδελφικότητα και τρίχες κατσαρές

Παριστάνουν τους συναδέλφους, μα το πρώτο πράγμα που θα κάνουν με την πρώτη ευκαιρία, είναι να σε θάψουν. Μιλάω για τους "συναδέλφους καλλιτέχνες". Πασχίζεις τον άλλονε να του δώσεις ψωμί, και ακόμη δεν ήρθε στο μαγαζί, όπου μάλιστα εσύ του ετοίμασες τον δρόμο, κι αυτός, αντί ένα απλό έστω ευχαριστώ, σε πολεμάει, να σε κάνει να φύγεις, να φέρει κάποιον λέει κολλητό του. Στο χωριό μου, πάρα πολύ σοφά, λέγαν οι παππούδες, "μερικά τσογλάνια, γάματα όσο είναι μικρά, γιατί άμα μεγαλώσουν, βγάζουν γλώσσα". Γιατί ρε τσόγλανε δεν μπορείς να συμπεριφερθείς αντρίκια; γιατί κατινίζεις; Δεν σε χωράει ο τόπος; τόσο σκατόψυχος είσαι; Ρε βλάκα, χίλιοι καλοί χωράνε παντού και πάντα, εσύ γιατί δεν χωράς; Σέβομαι τον κόπο του άλλου, σέβομαι το ψωμί που με μόχθο αποκτά, σέβομαι το ψωμί των παιδιών του, μα άμα αντιλαμβάνομαι πως πάει να κόψει το δικό μου ψωμί, χέστηκε η δουλειά κι η βάρκα γέρνει πλέον επικίνδυνα...και ύστερα, τον γαμείς κύριε πρόεδρε; ή δεν τον γαμείς; Η νύχτα δεν είναι εύκολο ψωμί φίλε, θέλει κότσια, ψυχικά αποθέματα και αλληλεγγύη. Μόνος κι αποκομμένος δεν φτάνεις μακρυά, σε κάποια στροφή ξεμένεις. Να πασχίζεις όμως τίμια, και να 'χεις από τη μια τον κάθε άσχετο, άξεστο και παραφουσκωμένο στα μυαλά πελάτη να σε πρήζει και να σε χαλάει, είναι πολύ από μόνο του, μα, να 'χεις και τον δήθεν "συνάδελφό" σου από δίπλα να σου σκάβει το λάκκο; Πολύ δεν πάει; (Υ.Γ. είπα να βάλλω φώτο δική μου, μη φάμε καμία κατσάδα)