κάποτε..

Κάποτε το να έχεις απο κάπου τηλεφώνημα, ήταν χλίδα. Περπάταγες στο δρόμο καμαρωτός, γιατί όλο το χωριό ήξερε πως πηγαίνεις στο καφενείο όπου ήταν το μοναδικό τηλέφωνο του χωριού. Σκέτο λούξους ρε παιδί μου.. Μετά ήρθαν τα τηλέφωνα και τα τελευταία χρόνια τα κινητά, σε έβρισκε ο καθένας όπου και να βρισκόσουν, αυτό κι αν δεν ήταν λούξους. Την σήμερον, μέχρι και ο τσομπάνης έχει κινητό πάνω στο βουνό. Το τηλέφωνο έχασε πια την αίγλη που είχε.. Τώρα σου τηλεφωνάν Θεοί και δαίμονες, τράπεζες και άγνωστοι.. Το λούξους την σήμερον είναι, να μη σε βρίσκει κανείς..