Ο Τάκης ο λαίμαργος

Παίζαμε σαν παιδιά ολημερίς στην πλατεία, στους δρόμους, στα χωράφια, στα διπλανά χωριά, όπου μας έβγαζε το παιχνίδι..είμασταν δεν είμασταν ...

Παίζαμε σαν παιδιά ολημερίς στην πλατεία, στους δρόμους, στα χωράφια, στα διπλανά χωριά, όπου μας έβγαζε το παιχνίδι..είμασταν δεν είμασταν τότε εννέα, η δέκα χρονών.

Ο ξάδερφός μου ο Μανώλης, ήταν κατά έξι μήνες μικρότερος, και τον φώναζαν όλοι "ο μικρός" για να μας ξεχωρίζουν..λές και μοιάζαμε πουθενά.. Εγώ γεροδεμένος (όποιος πεί "χοντρός" να του καεί η λάμπα απο τον φούρνο) κι εκείνος...χάλια, αδύνατος σαν σκελετός ντυμένος με δέρμα. Εγώ πάλι, πανέμορφος, εκείνος κακάσχημος ( είπε πάλι κανείς τίποτε; )

Του δίνανε βασιλικό πολτό να του ανοίξει η όρεξη, μα στο τέλος πάλι εγώ τον έτρωγα.. Α! ναι, του δίνανε και μουρουνόλαδο, μια αηδία σκέτη, εκείνο μόνο μιά φορά το δοκίμασα, και έφτυνα μισή μέρα. Αυτό του επέτρεπα να το πιεί μόνος του, δεν μπορούσα να τον βοηθάω συνεχώς, είχα κι άλλες δουλειές. Μια μέρα πήρε καραμέλες απο το μπακάλικο, τα λεφτά δεν ξέρω που τα βρήκε μα δεν μας ένοιαζε και τόσο.. Με το που πήγε να μου δώσει κι εμένα, όπως άνοιξε τη χούφτα του και μου είπε, "πάρε", πήρα παπάρια..οι καραμέλες κάνανε φτερά..

Με σχεδόν δακρυσμένα μάτια χάσκοντας απο ταραχή κι ανημποριά, κοιτάζαμε τον Τάκη που τις άρπαξε, με μια κακία στα μάτια του και με ένα αγέρωχο ύφος, λόγω ηλικίας και όγκου..μας πέρναγε βλέπεις 4-5 χρόνια, ήταν και πιο ψηλός και πιο γεροδεμένος, κι όλο αυτό το σύμπλεγμα τον έκανε να αισθάνεται αρχηγός. Άρπαζε ότι είχαμε, δίχως να φοβάται κανέναν..κι άμα βγάζαμε γλώσσα, τρώγαμε και κάνα δυό κλωτσιές, έτσι για την πλάκα.. Μπόι, είχε ο Τακούλης μας, μυαλό δεν είχε όμως.
_Μανώλη;

-Τι;
Κλαίς ρε;
-Ναί..
_Μην κλαίς ρε βλάκα..γιατί κλαίς;
-Που μας πήρε τις καραμέλες..κοίτα τον πως τις καταπίνει..
_Μην τον κοιτάς για να μην κλαίς

-Όχι ρε Νίκο..κοίτα τον, κοίτα τον..
_Γιατί ρε; για να κλαίω μετά κι εγώ;
..Δεν μου λές;
-Τι;
_Με τι λεφτά τις αγόρασες;

-Δεν τις αγόρασα με λεφτά, με αυγά τις πήρα..
_Με αυγά; πάλι ρε στο κοτέτσι ήσουνα;
-Αφού..αφού...ήθελα καραμέλες αφού..
_Ε, ρε κι άμα σε πάρει χαμπάρι η γιαγιά ή ο θείος..θα δείς αφού αφού τι θα πάθεις..

-Θα το πείς;
_Όχι ρε χαζέ..εσύ θα κολλήσεις ψείρες, όχι εγώ..

-Πάω να πάρω πάλι αυγό..ας κολλήσω ψείρες..
_Αφού, αφού, για καραμέλες πάλι;

-Ναί..
_Πάνε και θα σου πω τι θα κάνουμε όταν θα ρθείς, γρήγορα όμως..


Δεν ξέρω αυτό το παιδί πως μπορούσε κι έτρεχε τόσο γρήγορα όταν ήταν να κλέψει αυγά. Γιατί, όταν ήταν να κάνει καμία δουλειά, συνήθως καθόταν κάτω όπου έβρισκε και δεν κουνιόταν που να τον σκότωνες. Ήρθε σε χρόνο ρεκόρ..

-Έλα πές, τι;
_Θα πάρουμε καραμέλες, αλά όχι τέτοιες, θα πάρουμε τις άλλες..αυτές πήρε μια φορά ο Θέμης γιατί πονούσε η κοιλιά του και δεν μπορούσε να χέσει..

-Γιατί απο αυτές, πονάει η κοιλιά σου και σένα;
_Όχι, αλλά θα το κάνω το τσογλάνι να μας θυμάται, θα δείς..


Τα χρόνια εκείνα, στα χωριά μας τουλάχιστον, αγόραζες αρκετά πράγματα με αυγά αντί χρήματα, και το μπακάλικο του Τάκου ήταν μέχρι και φαρμακείο..εκεί μέσα, απο χαλβά μέχρι και άλογο αγόραζες..τρόπος του λέγειν, πέταλα πάντως για άλογα είχε.
_Θείε Τάκο; θα μας δώσεις λαξατόλ;
Γιατί ρε; δεν μπορείτε να χέσετε;
_Ναί! θα μας δώσεις;

_Να σας δώσω..πόσα έχετε;
-Δύο αυγά..
_Δύο αυγά οχτώ καραμέλες Λαξατόλ..
_Ναί, δώστες..


Τις πήραμε και βγήκαμε τρέχοντας στην πλατεία..
_Μην τυχόν γελάσεις ή πείς τίποτα και καταλάβει...κανόνισε μικρέ..

-Όχι, να μα το Θεό..κι έκανε μια περίεργη κυκλική κίνηση γύρω απο τη φάτσα του..
_Μμμμμμμ...τι ωραίες καραμέλες πήρες ρε Μανώλη; αυτές μυρίζουνε σαν φλόκες ρε..μμμμμμ...
και δώς του να μουγκρίζω σαν μοσχάρι για να τσιμπήσει το άλλο το μοσχάρι, ο Τάκης.. Και σαν Ταζμάνιαν Ντέβιλ ν ά τ ο ς !!
_Φέρτε τις εδώ αμέσως γιατί θα σας πλακώσω στο ξύλο..
_Καλά ρε Τάκη, αλά άσε μας απο μία τουλάχιστον ρε κι εμάς
..έκανα τον δύσκολο..
_Όχι! όλες..φέρτες είπα όλες..
_Πάρτες ρε..να, πάρτες
, τάχα πικραμένος εγώ τώρα και τρίχες..μονάχα ο μικρός μην κάνει καμία χαζομάρα και μας πάρει είδηση με ένοιαζε..
Για πότε τις έφαγε δεν πήραμε είδηση..η κακία μου μεταμορφώθηκε πλέον σε ηδονή σκέτη..
_Τώρα θα δείς μανώλη τι θα γίνει..
Και περιμέναμε, περιμέναμε, μα δεν γινόταν τίποτε...παρενέργεια μηδέν..
-Νίκο αυτός δεν παθαίνει τίποτε, μήπως οι καραμέλες λεγότανε αλλιώς;
_Όχι ρε, αυτές ήταν σίγουρα..

_Τότε τι έγινε;
_Ρε λές να μην έφαγε τίποτα όλη μέρα;
..στάσου, να, κοίτα..
Και βλέπουμε ξαφνικά τον Τάκη, να γίνεται κάπως...ανήσυχος! Σηκώθηκε απο το ντουβάρι που καθόταν τόση ώρα αγναντεύοντας τα Ιμαλάια του Μπέλλες, όπως η Άντζελα αγναντεύει τον Ατλαντικό απ' το μπαλκόνι της, άρχισε να σφίγγει αφύσικα τα πόδια του, μετά άρχισε να τα σταυρώνει, να τα ...μπουρδουκλώνει, έπειτα να κοιτάζει γύρω του, εμάς, τον κόσμο στο καφενείο δίπλα..σαν να ψιλοακούσαμε και κάτι σφυριχτές..αλλά δεν παίρνω και όρκο.. ώσπου άξαφνα, άρχισε να καλπάζει με γκαλόπ, ευθεία για το σπίτι του, που φαινόταν απο την πλατεία, πάνω στην ανηφόρα πηγαίνοντας για του Ρωμανού. Για αυλόπορτα είχανε μια σιδερένια συρόμενη (απο τρακτέρ μόνο) πόρτα κοντά 7 μέτρα μάκρος και 1,5 ύψος να μην βγαίνουν τα ζώα απο την αυλή τους.. Εκεί κόλλησε για αρκετά πολύτιμα δευτερόλεπτα ο Τάκης.. τον βλέπαμε να τραβάει την σιδερόπορτα με μανία, φωνάζοντας και σκούζοντας.. Εγώ και ο μικρός είχαμε ξαπλώσει στο χώμα απο το γέλιο με το που είχε αρχίσει το τρέξιμο στην ανηφόρα..

Ήρθε πάλι στην πλατεία στις 8 το βράδυ, με τα αφτιά κατεβασμένα, και κατ' ευθείαν σε μένα..
_"Κωλόπαιδο;" κάτι είχαν οι καραμέλες μέσα, έ;
_Όχι ρε Τάκη, καραμέλες φλόκα ήτανε, γιατί;

_Τι γιατί ρε..άρχισε να πονάει η κοιλιά μου άξαφνα, και έτρεξα στο σπίτι..
_Πήγες τουαλέτα;

_Όχι..
_Γιατί;

_Δεν πρόλαβα..
_Ε; ??

_Δεν άνοιγε η πόρτα στην αυλή..
_Καί;

_Τι και..χέστηκα πάνω μου..

Τότε, άνοιξα με την ησυχία μου το περιτύλιγμα απο μια καραμέλα που μου είχε μείνει απο τις πέντε -έξι που μου ξανάφερε ο κλεφτοκοτάς μας, και την άπλωσα στον Τάκη..
_Καραμέλα, θέλεις;

Ακόμα τρέχει..

Related

new post 4613555231370001588

Δημοσίευση σχολίου Default Comments

  1. xa xa xa xa xa xa xa !!!! Mέχρι εδώ έχω διαβάσει ως τώρα, και ξελιγώθηκα ήδη : "όποιος πεί "χοντρός" να του καεί η λάμπα απο τον φούρνο)" !!! χα χα χα χα χα !!

    Κάτσε να συνεχίσω και θα σχολιάσω μετά ολοκληρωμένα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. A πα πααααααα!!!! Τι του κάνατε καλέ του παιδιού;; Σας ξαναμίλησε από τότε;; ( Μεταξύ μας, ΚΑΛΑ ΤΟΥ ΚΑΝΑΤΕ! ΝΑ ΜΑΘΕΙ!! )
    :D:D

    Πάντως θα συμφωνήσω κι εγώ με κάποιον που πριν από λιγο διάβασα σχόλιό του σε άλλο ποστ σου, ότι γράφεις πολύ καλά! Μεταφέρεις άψογα το κλίμα που θέλεις κάθε φορά και όλα σου τα κείμενα έχουν μια ζωντάνια , που νοιώθεις κι εσύ ( εμείς δλδ! ) ως αναγνώστης ότι είσαι εκεί, εκείνη την ώρα, κι ότι συμβαίνουν δίπλα σου και τα βλέπεις!!

    μήπως να το σκεφτείς ;; !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ επιμένω. Θα σου τα πρήζω μέχρι να πάρεις απόφαση να γράψεις βιβλίο. Όπως πάντα είσαι άπαιχτος. Χαραμίζεσαι ρε Νικόλα και στερείς τον κοσμάκη από το συγγραφικό σου ταλέντο. Ντροπή! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το να γράψει κάποιος βιβλίο, χρειάζεται γνώσεις.
    Επειτα να γράψω τι;
    Μη μου βάζετε σας είπα ιδέες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι γνώσεις ;; περισσότερο θέλει βιώματα, σκέψη , φαντασία και θέληση! Κι αυτά , νομίζω ότι τα διαθέτεις! Τι νομίζεις; Όλοι αυτοί που γράφουν βιβλία, είναι τέρατα μόρφωσης;;; Λάθος αν το νομίζεις!

    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. φίλε μου αν έχεις και άλλα τέτοια, δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα να τα έκανες ένα ωραίο βιβλιαράκι!!!

    πανέμορφο!!! :)))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είδες Νικόλα που σου τα έλεγα; Όλοι συμφωνούν μαζί μου ότι πρέπει να γράψεις βιβλίο. Ταλέντο έχεις μπόλικο. Τίποτα άλλο δε χρειάζεσαι. Μια απόφαση είναι. Δε θα σταματήσω να στο λέω μέχρι να αγοράσω το βιβλίο σου. Σκέψου το λιγάκι. Μην είσαι αρνητικός. Ότι βοήθεια θέλεις ξέρεις που να με βρεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τα "παλιόπαιδα" τα ατίθασα...Φίλε Νίκο από μικρός Φαινόσουν ευρηματικός. Ωραία η ιστορία σου χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να την διαβάσω...Κι ο Τσιφόρος κάπως έτσι έγραψε τα ευθυμογραφήματα του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

emo-but-icon

Αναγνώστες

item