Ντρέπομαι..

Ηταν μεσημέρι, ο ήλιος έκαιγε ανελέητα.. οδηγούσα, σταμάτησα στο φανάρι.. αυτό ήταν εκεί.. δεν έδωσα πολύ σημασία, συνέχισα.. ξαναπέρασα απόγευμα, στό ίδιο σημείο.. άρχιζε να πέφτει κάπως η θερμοκρασία.. κι αυτό ήταν εκεί.. Το παρατήρησα για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να ανάψει πράσινο ξανά.. μελαχροινό, ίσως στην ηλικία του γιού μου.. μουτζουρωμένο προσωπάκι, ξυπόλητο, ρούχα που είχαν σίγουρα χιλιοφορεθεί δίχως να πλυθούν..χέρια παιδικά, που αντί μολύβι κρατούσαν κουβά, με λασπόνερο πια... Αντί για παιχνίδι ένα καθαριστήρα για τζάμια αυτοκινήτων.. ήμουν δύο αυτοκίνητα πίσω απο εκεί που στέκονταν, οι οδηγοί το μάλωσαν να μην πλησιάσει, κι εκείνο έμεινε εκεί, έμεινε απλά να κοιτάζει σαστισμένο δεξιά κι αριστερά.. Ισως προσπαθούσε να καταλάβει την αγριότητα και την σκληράδα των μεγάλων.. δεν ήθελε να κάνει κακό, ούτε ζημιά, δεν πήγε να κλέψει, να τους πλένει λίγο τα τζάμια μονάχα να βλέπουν πιο καλά και ...ίσως του δώσουν κάτι γι' αυτό, απο ευχαρίστηση.. μα εκείνοι το απόδιωχναν μιλώντας του άσχημα... κι εκείνο σάστιζε, κοίταζε εδώ κι εκεί, μα η ανάγκη του έδινε κουράγιο και έμενε, ελπίζοντας στο επόμενο κόκκινο, να σταματήσει κάποιος πιο πονετικός.. Πράσινο, ξεκίνησα και πέρασα απο κοντά του και το κοίταξα στα μάτια καθώς με κοίταζε που πέρναγα απο δίπλα του.. χαμογελούσε...ναι σου λέω, μου χαμογελούσε κι ας μην του έδωσα τίποτε.. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένα ρίγος διαπέρασε όλη μου την ψυχή.. Τα μάτια του, ίδια με του γιού μου..κι εκείνο το χαμόγελο.. βούρκωσα στην σκέψη του παιδιού μου, και τώρα που το θυμάμαι και γράφω για κείνο βουρκώνω ξανά..χαίρομαι που δεν με βλέπεις.. Σκεύτηκα το δικό μου παιδί στη θέση εκείνου του παιδιού.. να του μιλάνε με τέτοιο τρόπο, να είναι αναγκασμένο να ζητιανεύει.. να είναι ένα παιδί των φαναριών..στα φανάρια της ντροπής...ντράπηκα.. ναι ντράπηκα, και ντρέπομαι ακόμη και τώρα που σου γράφω, γιατί νοιώθω ανίκανος να κάνω κάτι για όλα αυτά.. ανήμπορος να μπορέσω ν' αλλάξω αυτόν τον γαμημένο, απάνθρωπο και σκληρό κόσμο.. ανήμπορος..πόσο χτυπάει αυτή η σκέψη στην ψυχή.. Αισθάνομαι.. ν' ανοίξει η γής να με καταπιεί.. μη με κοιτάζεις, δεν αντέχω τα μάτια σου πάνω μου.. μα το Θεό, ντρέπομαι αφάνταστα σου λέω.. ®Νίκος Ράμμος - Καπαλίδης