Θυμάμαι..

Μερικοί θυμούνται και αναπολούν με νοσταλγία τα παιδικά τους χρόνια.. Εγώ όχι! Και τι δεν θα έδιναν λένε, να ξαναγίνουν παιδιά, έστω για λίγο.. Εγώ όχι! Τα ομορφότερα χρόνια της ζωής τους, ήταν τα παιδικά, τα πέρασαν ανέμελα, όμορφα.. Εγώ όχι! Λυπούνται που πλέον μεγάλωσαν, ή που έχουν γκρίζα μαλλιά.. Εγώ όχι! Θυμάμαι σαν παιδί, να με ξυπνάνε άγρια χαράματα να πάω στα χωράφια.. Θυμάμαι να ζώνομαι εγώ το αλέτρι, γιατί ο γάιδαρός μας δεν άντεχε πλέον.. Θυμάμαι να είμαι ο εργάτης για κάθε δουλειά, όσο βαριά κι αν ήταν.. Θυμάμαι που κανείς δεν ενδιαφερόταν για την ηλικία μου όταν κουβαλούσα πέτρες.. Θυμάμαι τα άλλα παιδιά, που παίζαν στην πλατεία ανέμελα, κι εγώ πότιζα χωράφια.. Θυμάμαι τους γονείς στο σχολείο, να τα καμαρώνουν, μα κανένας για μένα.. Θυμάμαι μάλωναν αδέρφια μεταξύ τους, κι εγώ δεν είχα αδερφό, έστω.. να μαλώνουμε.. Χαίρομαι που πέρασαν τα χρόνια εκείνα.. Χαίρομαι που δεν είμαι πια παιδί.. Χαίρομαι που έγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου.. Χαίρομαι που δεν ξαναγυρνάνε εκείνα τα βιώματα ποτέ ξανά.. ..Αλήθεια σου λέω, χαίρομαι που γερνάω..χαίρομαι που πέρασαν ανεπιστρεπτί.. λυπάμαι πολύ, μονάχα ..όταν τα θυμάμαι..